ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ του διδασκάλου Βασίλειου Μπουρνάκη
Είχαμε κατέβει στα χειμαδιά , στο Γιαλό όταν μάθαμε το θλιβερό μαντάτο.
__________
(*) από ΠΑΝ. Ι. Δ. ΒΛΑΧΑΚΗΣ
ΤΡΑΓΙΚΟΝ ΘΎΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ.
«Την 5ην Δεκεμβρίου απέθανεν εις ηλικίαν 32 ετών – κατόπιν δυστυχήματος – ο διδάσκαλος Σιταίνης Βασίλειος Μπουρνάκης.Ο θάνατος του διδασκάλου Βασίλειου Μπουρνάκη προεκάλεσε πανελλήνιον συγκίνησιν και συμπάθειαν, εβύθισε δέ είς βαθείαν θλίψιν την ιδιαιτέραν περιφέρειαν είς την οποίαν υπηρέτει και είς την οποίαν έπεσεν θύμα τραγικόν του καθήκοντος .Ο Βασίλειος Μπουρνάκης δέν υπήρξε απλώς θύμα του καθήκοντος, αν ήτο μόνον αυτό, η μεγάλη οικογένεια του Διδασκαλικού κόσμου και ευρύτερον των Εκπαιδευτικών θα ήτο υπερήφανος.
Ο Βασίλειος Μπουρνάκης υπήρξε θύμα της αδιαφορίας και της ελλείψεως στοργής εκ μέρους του Κράτους. Ο τραγικός δάσκαλος έκανε κάτι παραπάνω από το καθήκον του. Όλοι γνωρίζουν πόσον δύσκολο είναι το έργον του Εκπαιδευτικού, όλοι αντιλαμβάνονται τας αντιξοότητας, τας οποίας συναντά ούτος εν τη εκτελέσει του καθήκοντος . Και όμως το Κράτος σπανίως έρχεται αρωγόν εις την τραχείαν αυτήν προσπάθειαν του εκπαιδευτικού. Δεν τον ενισχύει εις το έργον του. Τον εγκαταλείπει εις το έλεος της Τύχης. Και ο εκπαιδευτικός παύει να είναι υπάλληλος – όπως και δεν είναι-, γίνεται λειτουργός, γίνεται ιεραπόστολος .»
«Κυνουρία» ΤΡΙΤΗ 1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1963 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 501
Είχαμε κατέβει στα χειμαδιά , στο Γιαλό όταν μάθαμε το θλιβερό μαντάτο.
Ευτυχώς που δεν είδα το δάσκαλο νεκρό, τον θυμάμαι πάντα ζωντανό και λεβέντη με θαμπές εικόνες γιατί ήμουνα μικρός.
Δυο εικόνες είναι χαραγμένες στη μνήμη μου. Μου τραβούσε χαϊδευτικά τα μάγουλα στη δημοσιά μπροστά από την καρυδιά του Χαρούλη του Σπυράκη. Μου έλεγε μαγουλάκια – μαγουλάκια μας έπαιζε τρέχαμε φωνάζαμε και αυτός έλαμπε από τη χαρά του.
Στο πάτημα των σταφυλιών το Σεπτέμβρη της χρονιάς που πέρασε σε άλλες διαστάσεις παρακολούθησα το πρώτο πείραμα φυσικής στη ζωή μου.
Στο Ληνό του μπάρμπα Γιώργη του Γιακουμή – Κακουργιώτη (πεθερός του) Πατάγανε τρις πατητάδες τα σταφύλια από τα αμπέλια του Αιλιά και της Αγιαπαρασκεύης. Με στείλανε να φέρω το "γράδο" του παππού του Πάνου. Στα σκαλάκια του Μιχάλη του Κολοβού το έβγαλα από τη θήκη για να το επεξεργαστώ !!. Το έσπασα.
1) Ματίνα Γιακουμή Μουρνάκη 2) Ο Δάσκαλος Βασίλειος Μπουρνάκης.
3) Δήμητρα -Τούλα – Κολοβού. 4) Μαρία Αθ Κολοβού.
Με μαλώσανε όλοι εκτός από το δάσκαλο και το θείο μου το Βαγγέλη. Στείλανε ένα παιδί τεσσάρων (4) ετών να φέρει ένα ευαίσθητο όργανο. Ώσπου να φέρουν ένα άλλο γραδόμετρο έκανε το εξής. Έπλυνε καλά ένα φρέσκο αυγό, το έβαλε μέσα στο καζάνι και μέτρησε την άνοδο του υπολογίζοντας τους βαθμούς. Το έκανε για να διδάξει εμάς τα παιδιά. Δίδασκε με το ήθος του και την καθημερινή του συμπεριφορά.
Οι ορεσίβιοι Σιταινιώτες τίμησαν και τιμούν ακόμα και σήμερα. Η θυσία του στην μνήμη των απλών ανθρώπων είναι φάρος και παράδειγμα αυτοθυσίας.
Ο δάσκαλος το 1956.
Το 1969 μετά τις αποκριές κατεβάζαμε προμήθειες από το Χωριό στο Γιαλό. Στο μονοπατάκι κάτω από το Σπαθοκομένο καθότανε ένα παλικάρι από τη Σίταινα. Ήταν λίγο μεγαλύτερο από τα είκοσι, είχε μια φτηνή βαλίτσα της εποχής και μια σακούλα της ρίγας. Παρακάλεσε με ευγενικό τρόπο τον πατέρα μου να του πάμε τα πράγματα μέχρι το Χάνι του Κοπανίτσα. Από εκεί θα έπαιρνε το λεωφορείο του Χαράδρου για την Αθήνα. Στα 5 χιλιόμετρα δρόμο είπε στον πατέρα μου ακριβώς τι είχε συμβεί. Πρέπει να ήταν ένα από τα παιδάκια που κρατούσαν τη σκάλα. Μελαγχόλησα και δεν έβγαλα μιλιά. Το παιδί το κατάλαβε και άλλαξε κουβέντα. Όταν φτάσαμε στου Κοπανίτσα έτρεξε και μου έφερε πέντε καραμέλες από το βάζο του μπάρμπα Γιώργη.
Είχα κατεβάσει την κεφάλα μου, σκεπτόμουν παράξενα πράγματα.Ο πατέρας μου άρχισε να μου μιλάει για το θέμα. Μου είπε να μη στεναχωριέμαι αλλά να τιμώ το δάσκαλο. Ένας τρόπος είναι να μην τσακώνομαι με τον ορφανό γιο του. Τον άτυχο ξάδερφο μου το Γιώργη. Μου μίλησε για την ευσυνειδησία και την τιμιότητα του δάσκαλου με απλά λόγια ..
Η απώλεια του δάσκαλου, «του θείου του Βασίλη» είχε οδυνηρά αποτελέσματα για την οικογένεια του. Η δασκάλα μας η Σταματίνα Γιακουμή – Μπουρνάκη, κλείσθηκε στον εαυτό της. Μεγάλη η λύπη της, δεν την ξεπέρασε ποτέ το χαμό του συζύγου της. Είμαστε γείτονες στον Αγιάννη και ήταν πρώτη ξαδέρφη της μητέρας μου. Ανάθρεψε τον Γιώργη με μεγάλη αυστηρότητα και με πολλούς περιορισμούς. Αυτή η συμπεριφορά τον διαμόρφωσε σε κλειστό και φοβισμένο άτομο. Ήμουν ίσως από τους λίγους ανθρώπους που του έδινα θάρρος. Στα παιχνίδια μας δεχόμουνα να το παίζει αρχηγός, τον άφηνα να με κτυπά για να αισθανθεί δυνατός. Εξυπακούεται ότι αν πέρναγε τα όρια έτρωγε τις ανάλογες κλωτσιές και καμιά πέτρα από το λάστιχο πάντα στα πόδια ....
Αργότερα συζητούσαμε πολλές φορές δίνοντας του θάρρος.... Όταν έχασε την εργασία του στο" Αιγαίο" αρρώστησε από τη στεναχώρια του. Πέθανε σε ηλικία 40 ετών.
Το κακό συνεχίστηκε με τον θάνατο του μικρού Βασιλάκη του εγγονού του δάσκαλου που χάθηκε από ιατρικό λάθος.
Η Δασκάλα μας, η θειά Ματίνα ήταν πρόσωπο αρχαίας τραγωδίας. Έκλεγε όταν με έβλεπε και δεν άντεχα. Πέθανε υπέργηρη πριν από λίγα χρόνια στο Άστρος. Ας αναπαύονται όλοι τους εν ειρήνη.
__________
(*) από ΠΑΝ. Ι. Δ. ΒΛΑΧΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου