ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
Μίλησε για: βαθιά καταστολή, φόρους τεράστιους, ανυπαρξία επενδύσεων, ανεργία, μετανάστευση νέων, στάσιμες εξαγωγές· για μια ανεπούλωτη πληγή στον ιστό της κοινωνίας.
Ο Τσίπρας, οι προτάσεις κι ο Περικλής
Οι εξουσίες, η χειραγώγηση και το κακό
Ο καθηγητής και το πολιτικό υποκείμενο
*
Αυστηρή ήταν η κριτική που άσκησε ο καθηγητής Κώστας Λαπαβίτσας τόσο στην κυβέρνηση όσο και στον ίδιο τον πρωθυπουργό σε ομιλία του, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Γη και Ελευθερία, στις κορυφές του Πάρνωνα.
Μίλησε για: βαθιά καταστολή, φόρους τεράστιους, ανυπαρξία επενδύσεων, ανεργία, μετανάστευση νέων, στάσιμες εξαγωγές· για μια ανεπούλωτη πληγή στον ιστό της κοινωνίας.
Υπάρχει μεγάλη φτώχεια -τόνισε- φανερή και κρυφή!
Μ' άρεσε η διάκριση που έκανε καθώς και η ερμηνεία του.
«Η ελληνική κοινωνία ξέρει να κρύβει τη φτώχεια - το σαράκι που την κατατρώει. Στρέφεται έτσι στον θεσμό της οικογένειας», το μόνο καταφύγιο, τη μόνη σταθερά, τη μόνη (;) βεβαιότητα.
Τι χαρακτηρίζει -κατά τον καθηγητή- τη σημερινή κοινωνία;
Η δυσπιστία, ο κυνισμός (!), η καχυποψία, η αίσθηση ματαιότητας - τέλος, η προσαρμογή στην αθλιότητα.
Υπάρχει τεράστιο θέμα δημοκρατίας και άρνησης της λαϊκής βούλησης.
Το Κοινοβούλιο δυσλειτουργεί, έχοντας εκχωρήσει τον θεσμικό του ρόλο στην εκτελεστική εξουσία· η τελευταία μάλλον τον έχει υφαρπάξει με τη βία των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου.
Τι άλλο βλέπει ο καθηγητής; Αυταρχισμό του κράτους, ενίσχυση της καταστολής, πρόβλημα (σοβαρό) εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, εκποίηση δημόσιας περιουσίας, εκποίηση του πυλώνα, του συστήματος, ήγουν των τραπεζών, γεωπολιτική αδυναμία, μεταναστευτικό.
Τι προτείνει; Την επανεκκίνηση της οικονομίας. Πώς;
α) Απαλλαγή από το άχθος του χρέους.
β) Αρση της λιτότητας, ελάφρυνση φορολογίας, νέα δημοσιονομική πολιτική, τόνωση της ζήτησης.
γ) Εθνικοποίηση των τραπεζών, της μαύρης τρύπας της ελληνικής οικονομίας.
δ) Αναπτυξιακή πολιτική (δευτερογενής βιομηχανικός τομέας, μεταποίηση, δημόσιες επενδύσεις, επιβολή δασμών.
ε) Αναδιανομή του πλούτου, αλλαγή φορολογικού συστήματος.
Ακούγαμε μαγεμένοι. Γίνονται, όμως, όλα αυτά αναρωτιόμασταν, μέσα στη νομισματική ένωση;
«Οχι», απάντησε ευθαρσώς, διευκρίνισε όμως ότι είναι απολύτως εφικτή η έξοδος από την Ε.Ε., η υπαγωγή σε ένα καθεστώς εξαίρεσης έως ότου αναταχθεί η ελληνική οικονομία.
Μάλιστα. Καλά όλα αυτά. Ποιος θα τα προπαγανδίσει;
Ποιος θα τα κάνει πράξη, την ώρα που κυβέρνηση και αντιπολίτευση (μείζων και ελάσσων, πλην ΚΚΕ) αδιαφορούν πλήρως γι' αυτές τις ιδέες και έχουν δηλώσει υποταγή στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της Ε.Ε. που προστατεύει μόνο τα συμφέροντα των ισχυρών;
Ποιο τέλος πάντων είναι το πολιτικό υποκείμενο που θα προωθήσει όλες τούτες τις «επαναστατικές» ιδέες, μέσα σ' έναν διεφθαρμένο και σάπιο καπιταλισμό;
Ποιος μπορεί να κάνει την οποιαδήποτε αλλαγή (αλλαγή, όχι ρήξη!) μέσα σ' αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον που τελευταία ρέπει προς ολοκληρωτικού τύπου αποφάσεις και πράξεις (και νομοθέτηση);
Ο καθηγητής φάνηκε έτοιμος να απαντήσει και σε αυτό το ερώτημα.
«Θα χρειαστεί», είπε, «μια γενναία και ανοιχτή σύμπραξη από “τα κάτω”».
Δεν εννοούσε βεβαίως την ίδια την κοινωνία αλλά τα κατεστημένα πολιτικά μορφώματα.
Ηταν και το πιο αδύνατο σημείο τής κατά τα άλλα διαφωτιστικής και ευεργετικής ομιλίας του.
Το πιο σπουδαίο. Ηταν ασυνήθιστα προσηνής, τρυφερός και με χαμόγελο!
Ας μη το χάσει από τούδε και στο εξής· τον κάνει προσιτό και ανθρώπινο - και αυτό λείπει από τη νέα πολιτική.
______________
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:Ο Τσίπρας, οι προτάσεις κι ο Περικλής
Οι εξουσίες, η χειραγώγηση και το κακό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου